Trzeba to spisać, trzeba to wysłać - Samosiejki

Teresa Radziewicz

Listy

Hanna pisze znowu o tym samym, bo co innego może

się zdarzyć? Ot – wrotycz przy ściągniętych upałem drogach

nagle wysechł, na łąkach zostały tylko rdzawe cienie. Tego lata

za wcześnie zakwitł, oszołomiony nadmiarem słońca. Kogo obchodzi,

że macierzanka wyczerpała się nasionami? Że nawłoć

przekwita, lipowe liście żółkną, a jarzębina od połowy sierpnia

syci się czerwienią? Kogo obchodzi spojrzenie nieba,

zaciągnięte stalowym odcieniem, niepotrzebna słodycz

owoców pod jabłoniami? Hanna wszystko spisuje

i rozsyła. Czytaj – prosi – czytaj, ty, który nie chcesz

patrzeć przed siebie, i ty, który już za siebie

przestajesz spoglądać, czytaj o każdej zmianie,

o szyszkach chmielu na płocie, o bzie wybarwionym

czarnofioletową jagodą, o smaku i zapachu powietrza,

tym samym co roku i co roku innym. Trzeba to spisać,

trzeba to wysłać, podzielić się

z potrzebującymi.

Wrzesień – trzecia pieśń Hanny

Ręce marzną częściej, nie rozgrzewa nawet

ten kolor paznokci – żeby chociaż ogień chciał

odbić się w skórze, niechby zaczął parzyć. Dłoń

pamięta ciepło, każdy dotyk, słowa. Zapominam

twój uśmiech, rysy twojej twarzy. Pamięć stroi żarty

i mocno uderza w miejsce, które jeszcze

ciągle nie chce zasnąć. Znów wybieram czerwień

i śni nam się przyszłość: warkocze, buciki, płaszczyk

z guzikami. Miraż, taka bańka, która szybko gaśnie;

obraz, jakby w nocy ktoś otwierał okna: czuję,

choć nie widzę, tylko się spodziewam. Udaję,

że znikam, pod poduszką głowa. Jeżeli nie widzisz,

nie możesz mnie zranić,

dlatego się chowam.

Piąstka

Hanna chce powiedzieć, że wzrusza ją

świat. Kwiaty bzu brązowieją od brzegów,

a staruszkowie wychodzą na słońce: kruche

ondulacje i starannie przyczesane pożyczki.

Próbują jakoś sobie radzić z resztkami życia,

i to też ją wzrusza. Śpiące niemowlę,

doskonałe w zarysie ust, kresce brwi,

stulonej we śnie piąstce. Słowo

piąstka.

________________________________

publikacja za zgodą Autorki