poręczna możliwość podróży

Kazimierz Rink

        

         

         UCHODŹCY

                      Błędnym ognikom K.Mętraka

         Wychodząc z miasta zostawiamy tunel
         Tam żadnych latarni nabrzeżnych światełek

         To co mieni się celem W końcu rani dumę

         Na grzęzawisku złudzeń i stercie stłuczonych butelek

         Pozornie jak dawniej Kindersztuba białe kołnierzyki Jula

         Dylemat pierwszy z brzegu Odpowiedź w tyralierze pytań
         Zgoda na to co przeszło Po nocnych upiorach torturach

         Bezsenność wciąż ta sama pośród unerwień zaszyta

         Pozostaje niewiele ułamek otuchy Że w cząstce Braku

         W soczewce rozpaczy wąskiej jak słomka rozczarowań
         Błyśnie odkupienia woda a twoja Eros i moja Thanatos

         Wejdą w labirynt przeznaczeń bez jednego słowa

         Możesz mnie jeszcze odnaleźć Nie odszedłem na odległość stopy

         Poza urwiskiem zmierzchów odwrotów twoich inicjałów

         Nic mnie nie powstrzyma I pewnie lepsza ta smuga

         Od istoty cienia niż światło wschodzące odbitych kryształów

        

         OCZY

         Dwa w przewężonym przesmyku

         odbicia jeziorek

         lornetka wszechświata

         oprawiona w kotyliony światła

         kipiącą Niagarę pasteli

         poręczna możliwość podróży

         do kresu nocy w pamięć

         poza widmo ołowianej  chmury

         rzut na taśmę tęczówki

         sokola nieskończoność mety

         obrazów kadrów stop-klatek

         i blasków galerii

         poprowadzą na szafot

         ale cienkość porysowań tafli

         po łyżwie

         obrócą w głód piękna

         nie zasłaniaj im

         czułej tajemnicy śniegu

         jeśli podpalą horyzont

         i znowu zamruga lampion

         zgaszonego brzegu

   

         ISKRA W POPIELNIKU

        Ach, przewiercić, przewlec przez igielne ucho

        wszystko co przetrwa, co może nas przetrwać,

        małego kocurka od chłeptań i ginu naparstek,

        katleje nad ciemnym stawem, białą wstążkę

        upinaną na granat w czas pierwszej komunii,

        spruty sweter na zimę, nosiła go mama, owszem

        z owczej wełny po naszych nizinnych owieczkach.

        Nie wyrzucać zegarka, co dawno nie tyka i

        z klasera wydłubać sercu bliski kiedyś znaczek.

        Pomyśleć o oczach Audrey Hepbern odbitych

        od marzeń o Rzymskich wakacjach i stopy

        zanurzyć w tamtym ciepłociekłym od upału błocie.

       Wystarczy. Czyż doprawdy zostajemy sami

       u kresu wędrówki z próżnią między snami?
       Przypuszczam, że wątpię. To tylko czasem

       przysypia w nas ogień. Letarg. A po nim

       Tęsknota. Za iskrą choćby, za wygasłym lontem.

_____________________________________
publikacja za zgodą Autora