dlaczego chce mi się wciąż świata po burzy tej ciszy i odchodzących frontów

Konrad Grochecki

Wesele

W końcu jedziemy. Droga

przez luty w pełni.

Widać białe pola,

wyświecone przez wiatr

i księżyc

co zagląda jak wilk w oczy

świętego Mikołaja.

Księżyc żyje

porusza się. Patrzy,

nawiewa lutym mrozem

w otworzone piece
starych domów.

Dziś jestem spokojny.

Nikt nas nie szarpnie

za rękaw. Nie wylejemy

na siebie zimnych słów.

Jest zajazd. Przyjechaliśmy

tutaj na wesele.

Siadając na ławie poczułem,

że to wesele jest nasze.

Ja z wilczym duchem

i Ty oddana

Biologia

Pasożyty. Tak wiem to nie kojarzy się dobrze.

Praca dyplomowa z biologii. Strony z obleńcami

od dwóch lat wysysają mężczyznę.

Strata symbiotycznego organizmu

powoduje obumieranie.

Śmierć nie istnieje w słowach.

Mówi, odeszła. Zostało zapisane,

jej odłamek.

W środku rysunki

pierwszego dyrektora muzeum.

Zygmunt Tokarzewski był jej kuzynem.

Dlatego mężczyzna przekazuje.

Mało tej jego spuścizny artystycznej.

Więc niby to ważne.  

W tym jednak jest ważniejsze,

nienamacalne.

To ostre jak tłuczeń

łzy mężczyzny.

Odeszła.

Śmierć nie istnieje,

gdy wychodzi z chłodu

muzealnych murów.

Wygląda jakby grzebał żonę

kawałek po kawałku

i nie może tego zrobić tak po ludzku,

do końca.

Wygląda to też tak jakby chciał ją odbudować

kawałek po kawałku,

grudka gliny do grudki, na ślinę.

Jak postrzelony śrutem gołąb

łopocze skrzydłami by runąć z dachu

na bruk pełen nierówności i krawędzi,

szczelin i zgubionych rzeczy.

Mężczyzna pójdzie z tym wszystkim.

Zostanie przekazana praca

pisana na maszynie.

Kartka z odręcznymi wyrazami.

Wetchnięta pomiędzy życie.

Z prostymi do bólu słowami:

Dziękuję Ci, że byłaś. 

Poszarpane futryny ich domu kojarzą mi się

z zielonym majowym wiatrem,

widocznym na wszystkich roślinach.

Musieli wypić razem kosmos kawy

bo przecież to wszystko się nie mieści

w kilku filiżankach.

Przed kresem zaczyna prażyć najbardziej.

Jego kres praży jakby był moim.

Mężczyzna wychodzi z wirydarza. 

Wraca busem do syna.

Rozpływa się

w popołudniowym słońcu

nie przestaje prażyć.

 

ZAMIAST TYTUŁU*

*A gdy już zaśnie nasza droga wioska
I cała przestrzeń stanie się zamglona
Wtedy to znika codzienna troska

[Honorata Banach (Ocalała), Wieczór zimowy na wsi]

są niesprawdzone sposoby na to jak żyć
można na przykład wyrzec się kawy i przeciągów
można nauczyć się jazdy na łyżwach
bądź szydełkowania w kole gospodyń
można też od wojny bać się Ukraińców
a dziś mając dziewięćdziesiąt jeden lat Internetu
żeby tylko zamieszczone w nim wiersze
nie zanęciły ich by przyjść
po Ocalałą z Chłaniowa

świat się zmienia
strach pozostaje taki sam

można się jednak go wyrzec
można bądź co bądź być wtedy sobą – mną
i opanować z Tobą jakieś łóżko
można wtedy zapomnieć
i na te kilka minut opanować Eden

można też zapytać
dlaczego chce mi się wciąż świata po burzy
tej ciszy i odchodzących frontów
po których miłość po prostu smakuje

___________________________________

Publikacja za zgodą Autora