nic już nie jest takie jak kiedyś i nie będzie takie jak teraz

                                                  
                                                                 Elżbieta Tylenda

POMIĘDZY

coraz częściej powtarzasz że nic już nie jest

takie jak kiedyś i nie będzie takie jak teraz

kroisz cebulę rozpamiętując pływające obrazy

dotykasz strun które nie drgają – spójrz

zbiera się na deszcz za chwilę zamkniemy dom

pod lasem klangor żurawi ostatni przed odlotem

w szeleście jesieni wyliczymy chryzantemy

jak zwykle zabraknie zniczy i doniczek

aż wiejna zima na wskroś realna niczym ten wiersz

nieśpieszna wciśnie nas w grube swetry

przykryje śniegiem więc chciałbyś zatrzymać to

czego nie da się pochwycić które – jakim było – nie jest

pozostanie „teraz”

w każdej chwili co jeszcze przed nami 

PRZEMIESZCZAMY SIĘ

w kierunku ciepłych prądów wszystko kruszeje

bieli przez dotyk jak skrzydła gipsowych aniołów

ciii ja nie chaczu sztoby wiernuł chałod

powtarzasz stąpając na palcach

śmieszne porzucone cienie umykają w szczeliny

gdzieś niedaleko pachnie wata cukrowa

mały chłopiec podnosi głowę

śmiejąc się do baloników spuszczonych z uwięzi

znalazły drogę – dwa punkty znikające

w nadmiarze słońca

drewniane konie wirują wolno coraz wolniej

z kieszeni wysypujesz pokruszone figurki

eto maja dusza 

nieśmiertelna „kalinka” porywa do tańca

wycierasz białe palce o jeansy

zostawiasz ślady na mojej bluzce

przez jakiś czas tu zostaniesz

INNA STREFA

tu lustra serwują jak w kalejdoskopie

klatka za klatką przyspieszone tempo

rozsypane mozaiki

ostatnia niewyraźna pod taflą lodową

mówi się że stamtąd nie ma już powrotów

na wyciągnięcie dłoni zamazana granica

tak krucha

że wystarczy dotknąć

aby z każdą chwilą przywołać obrazy

w kolejnej odsłonie tło w czerni i w bieli

ostrym błyskiem flesza naświetlona postać

za nią druga trzecia

spoglądają przez ramię – wypełnia się

przestrzeń

***

od kiedy Ance wypadły włosy

ma krótką koszulę i szpitalne kapcie

drobnymi palcami dotyka granicy

bardzo delikatnie by nie skruszyć lodu

próbuje złożyć rozsypaną mozaikę

przywołuje obrazy

omijając znaczniki na wilgotnej kliszy

_______________________________________________

opublikowane za zgodą Autorki