nie zapisałem twojego imienia

Wojciech Jacek Pelc

Le Toucher – Paris. Octobre. A.D. MCMXCIII

pamiętam to jak dźwięk z wież katedry

Notre Dame, codzienny dotyk paryskich portali.

jakbyśmy trzymali za klamkę drzwi Europy.

śmialiśmy się, tłumacząc niemieckim turystom

zakręty slawistyki, różnice między Danzigiem,

a Gdańskiem, dlaczego nie jesteś Jugosłowianką.

udawałaś dla mnie prostytutkę z Pigalaka

i obojętność, ja, że się przy tobie nie ubogacam.

piliśmy najtańsze wina, kradliśmy pocztówki.

pozbyłem się ostatnich franków, bo chciałaś skosztować

pieczonych kasztanów, gdy nagle wszystko się zatrzymało

na schodach Montmartre'u. potem złapała nas

muzyka i świętość ścian białej bazyliki.

kto kogo za dłoń? nie pamiętam.

nie wiem, dlaczego tamtej jesieni miasto

nie urodziło, nie zapisałem twojego imienia,

lecz za to mój Paryż ma teraz pociągłą twarz,

gotyckie rysy, zielony spokój w spojrzeniu.

środkiem płynie blondynka. Sekwana.

miłość romantyczna czyli twoje obrazy

malujesz obrazy z dala od westchnień estetów.

nie ma na nich łąk, motyli,

wszechobecnego zapachu kwiatów, słońca.

w pejzażach umieszczasz

krew, mocz i spermę. wyraźny jest brak perspektywy.

blejtramy leżą nieużywane,

a niezagruntowane płótno rozwieszasz niedbale

między spróchniałymi sztalugami.

wieczorami, kiedy bywasz zmęczona,

biorę starą szmatę i wycieram wszystkie ścieki

z twojej trudnej wyobraźni.

a potem się kochamy.

kochamy się też przedtem,

ponieważ nasza miłość jest niezwykle romantyczna.

 przy tobie. szelestem

podawaj mnie, chcę ściekać startym cukrem z ust,

po brodzie, na niespaloną obietnicę przyszłych

wypieszczeń. zaplątany w złote runo odcisnę się

gorącym śladem i zapachem malin. dreszczem

faluj wręcz, jak widok tajemnicy stanika,

kiedy opada i kulistą miękkością

podwaja rozkosze. stwardniałym drżeniem

rozbudź dla warg niezaspokojenie. proszę

zwiąż, niczym szypułka gdy wydaje na świat

soczyste owoce. podgryzane rozpuszczą

w płatkach nasiona, otworzą wszelkie granice

i zatańczą jak wiatr z drzewem, by w burzy skonać.

a kiedy zaczniesz opadać, szeroko, szelestem,

zapragnę usłyszeć w dotyku najzwyklejsze

jestem.

__________________________________
publikacja za zgodą Autora