chodź do mnie, ja mówię: jeszcze ostatnie zdanie

Jakub Sajkowski

Psychologia głębi

Czy jesteś pewien,

że chcesz przykładać chłodny skalpel

do intymnych miejsc? Przecież

już o tym zapomniałeś, rzuciłeś w kąt. Twój kocyk

okazał się brudny i zawszony. Kawałek dalej

kompletna nieprzystawalność światów.

Widać ją dopiero wtedy,

gdy wszystko trzeba spisać. Mówisz:

chodź do mnie, ja mówię: jeszcze ostatnie zdanie,

lecz kiedy kładę się wreszcie obok,

ty już dawno śpisz.

Planty. Rezerwat Indian

Mógłbym nam znaleźć inne miejsce zamieszkania,

ale wszyscy, których znam, Ewo, wyrośli na rewolwerowców.

Snują się w tę i nazad, z przekrwionymi oczami,

wyprani z życia, ale głód tylko wzmaga ich czujność.

Wiesz, że minęło już półtora roku? Czas,

kiedy tylko sny są zupełnie fizyczne - coś w środku rośnie

i nie potrafi wyjść, chociaż może bardziej

rozlewa się jak krwotok wewnętrzny,

trudno w zasadzie powiedzieć skąd.

Półtora roku? Byłoby już z tego dwoje dzieci, którym nikt
nie potrafi przeciąć pępowiny. Starszy i młodszy brat
w jednym ciele, zwalczający się nawzajem.

Kanada

Tato, czy niebo jest miękkie? Gdybym był tatą,

odpowiedziałbym: tak, córeczko, niebo to ziemia,

z której wyrastają zielone pędy. Tylko że do góry nogami.

Moje niebo jest jednak gładsze, jak sufit w studiu

Szansy na sukces - sztuczna plaża z ubitym piaskiem.

Kochanie, jaką masz dla mnie piosenkę? Dzisiaj Kanada, Cohen

z Avalanche (wiesz, że ten, który śpiewał ją po polsku, nie żyje?),

choć trudno określić z tej odległości czy to lawina,

czy ktoś zstępuje z nieba. Syn, córka? Nie słychać płaczu dziecka,

o ile to płacz. Słychać tylko szelest

lalki wkładanej do kołyski

albo igieł starej jodły

opadających na ziemię. Igły są zbyt delikatne,

aby wywołać ból. Drzewo

podtrzymuje piaszczystą skarpę. ź

*pierwsze zdanie autorstwa kilkuletniej córki pewnego łódzkiego poety

_______________________________
publikacja za zgodą Autora